Suzanne Collins "W pierścieniu ognia"

Wydawnictwo: Media Rodzina

Liczba stron: 360

Seria: Igrzyska Śmierci (tom 2)

UWAGA. Jeśli ktoś nie czytał i nie oglądał pierwszej części – „Igrzysk śmierci” – ostrzegam, w poniższym poście jest dużo spoilerów. Inaczej nie da się napisać recenzji „W pierścieniu ognia”, niestety.

„Ja poluję, on piecze, Haymitch pije. Każde z nas na swój sposób zabija czas i stara się uciec od wspomnień związanych z Głodowymi Igrzyskami.”

Katniss Everdeen, wraz z Peetą, po wygranej w Głodowych Igrzyskach czeka tournée po całym Panem.  Dziewczyna nie jest szczęśliwa z tego powodu, nie tylko dlatego, że jej relacje z Peetą oziębiły się, ale przede wszystkim dlatego, że nie chce patrzeć w oczy tym wszystkim ludziom, których dzieci zginęły by ona mogła żyć.  Jednak dziewczyna nie wie jeszcze, że nie czują oni do niej odrazy, a jest ona dla nich symbolem walki o wolność i tego, że Kapitol nie jest niezwyciężony. Wiadomo, prezydent Snow nie jest z tego zadowolony i MUSI zacząć działać.

Książkę przeczytałam już wcześniej, ale recenzja pojawiła się dopiero teraz, ponieważ chciałam po trochu zrecenzować wam też film. 

Zachwycona „Igrzyskami ..” byłam pewna, że sięgnę również po „W pierścieniu ognia”, a fakt niedługiej premiery filmu jeszcze przyspieszył moją decyzję. Zastanawiałam się też w jak autorka poprowadzi dalszą część historii, bo wiedziałam, że nie może to być cos typu „Katniss wygrała, stała się ulubienicą, będzie mentorką, jej trybut wygra, koniec.”. To byłoby zbyt nudne i książka z pewnością nie stałaby się bestsellerem. Teraz już wiem, dlaczego każdy kto ją przeczytał nie może przestać się zachwycać. 

„Nie zrobią mi krzywdy, bo nie grozi mi to, co wam. Nie został już nikt, kogo bym kochała."

~Johanna

Główni bohaterzy są nam już bardzo dobrze znani, ale pojawia się też wiele nowych postaci. Między innymi przyjaciele Haymitcha – zwycięzcy poprzednich Igrzysk.  W żadnym wypadku nie są oni nudni czy coś.  Chyba najbardziej polubiłam Finnicka, ale nie tylko dlatego, że był najprzystojniejszy i w ogóle. Według mnie mimo swojej zuchwałości i pewności siebie w końcu okazał się naprawdę porządnym, uczuciowym człowiekiem. Nie chcę wam zdradzać zbyt wielu szczegółów, ale wszyscy są bardzo dziwni i na każdy na swój sposób przeżywa kolejna tragedię jaka ich spotkała. Bardzo nieoczekiwaną tragedię.

O ile pierwsza część była przewidywalna, tak ta całkowicie mnie zaskoczyła, naprawdę. Niczego nie można było się spodziewać, a cała fabuła była poprowadzona wręcz mistrzowsko. Czytało mi się ją szybko i często wracałam do ulubionych momentów. 

Przejdźmy teraz do filmu. Wybrałam się na niego dopiero w ubiegły czwartek, wcześniej jakoś nie mogłam  znaleźć czasu. Bałam się, że się zawiodę, jednak tak się nie stało. Film jest naprawdę niesamowity i momentami wydawało mi się, że już go widziałam w mojej wyobraźni. Przypominał moją wyobrażoną wersję „W pierścieniu ognia”, może dlatego tak bardzo mi się podobał. Jedno co mogę mu zarzucić to to, że jeśli ktoś nie czytała książki to gubił się w bardzo chaotycznie przedstawionych zdarzeniach, tak jak moja przyjaciółka 

Nie dziwię jej się, ponieważ mi samej ciężko było ogarnąć te wszystkie wydarzenia, a i tak nie wszystko zostało przedstawione.

Pewnie jeszcze nie raz obejrzę ten film, ale i tak jeśli miałabym wybierać wybrałabym książkę. Chyba jeszcze nigdy nie zdarzyła mi się sytuacja, gdy byłoby odwrotnie. W papierowej nic bym nie zmieniła ani nie dodała. Pani Collins po raz kolejny pokazała klasę i kontynuowała świetną opowieść. Zastanawiam się czy teraz zacząć czytać „Kosogłos”, czy poczekać do filmu. Zobaczymy.

Ocena:  9/10